Hoe ze haar vrijheid terugvond na jaren van ongewenst urineverlies
"Dank je wel," fluisterde ze in mijn oor. "Je hebt me mijn vrijheid weer teruggegeven." Toen ik deze woorden hoorde van een lerares die ik vaag kende, begreep ik eerst niet helemaal waar ze het over had. Maar toen begon ze haar verhaal te vertellen, en dat raakte me diep.
Ze is lerares, iemand die zich volledig inzet voor haar werk en altijd klaarstaat voor anderen. Ze heeft geen kinderen, leeft gezond en is sportief, maar al twintig jaar worstelt ze met een probleem waar veel vrouwen mee te maken hebben: ongewenst urineverlies. Het begon met een paar druppels, maar na verloop van tijd werden het grotere scheuten, wat steeds moeilijker te verbergen was.
Lachen, niezen, of zelfs plotselinge bewegingen: alles bracht het risico op een ongelukje met zich mee. Dat was niet alleen gênant, maar het beïnvloedde haar dagelijks leven enorm. Ze vertelde me dat ze altijd verbanden droeg, en daardoor koos ze er vaak voor om rokken te dragen in plaats van broeken, omdat het te onhandig was om verbanden onder strakke kleding te dragen. Dit beheerste haar leven. Ze zou het liefst de hele dag thuis op de bank zitten, zodat ze niemand tot last zou zijn. De schaamte die ze voelde was enorm.
Het is natuurlijk ongelofelijk onwenselijk om met deze klachten te werken, vooral in haar vak. Ze werkt met pubers, en in haar werk zou het gewoon onmogelijk zijn om zulke ongelukjes te hebben. Dit zorgde voor extra stress en ongemak, omdat ze het gevoel had dat ze altijd op haar hoede moest zijn. Ze had alle mogelijke oplossingen geprobeerd, maar niets leek voor haar te werken. Het voelde alsof de oplossing altijd buiten bereik was.
Tot ze op een dag mijn oproep zag, waarin ik vrijwilligers zocht voor een onderzoek naar urineverlies, en haar probleem stond op de lijst. Het was toen dat ze zich realiseerde dat ze niet alleen was. Wereldwijd hebben meer dan twee miljard vrouwen met hetzelfde probleem te maken. Ze vroeg zich af: "Waarom heeft niemand me dit verteld? Waarom hebben mijn vriendinnen hier niet eerder over gesproken?"
Ze besloot zich aan te melden voor het onderzoek, en tot haar vreugde werd ze geselecteerd. Het resultaat? Binnen zes weken merkte ze al verbetering. Nu, twaalf weken later, kan ze vol vertrouwen zeggen dat ze haar vrijheid weer terug heeft. Ze draagt weer broeken, en hoewel het even wennen is, durft ze weer in het openbaar te lachen zonder zich zorgen te maken.
Ze realiseerde zich dat ze de rest van haar leven zou moeten werken met de Tulip, maar het is een klein offer voor het enorme resultaat dat ze heeft behaald. "Het belangrijkste is het resultaat. Ik heb mijn leven weer terug," zei ze.
Haar verhaal raakte me diep, en daarom wil ik het met jullie delen. Voor alle vrouwen die zich herkennen in dit verhaal: als je last hebt van urineverlies, doe er iets aan. Pak je leven terug. Ik kan de Tulip van harte aanbevelen.
Ze zei tegen mij: "Jullie maken écht het verschil! Ga door." En dat zullen Kim en ik natuurlijk ook doen.
